Som mange har rokke å notera seg, skrantar det på den semantiske substansen i det me vel alle er oppdradde til å sjå på som eit slags velsignande trygt ord som skal verna oss mot både fortida og framtida: demokratiet. Det magiske ordet har vel sidan sin greske fødsel vore ramma av ei form for retorisk metning. Men der me kan nytta historisk medvit (som det heiter på historiedidaktikkterminologi) for å halda oss for gode for å latterleggjera tidlegare tider sine versjonar og forståingar av «folket» og «folkestyre», er det faktisk vår plikt som menneske i ei felles samtid å bli rysta over dei ulike tilstandane og prosessane som utdefinerer våre eigne samtidige medborgarar frå den store smørja som «folket» er. Kven representerer og er representerte i det representative demokratiet vårt, eigentleg?

ROMAN: Forfattaren Dag Solstad døydde den 14. mars 2025. Statusen hans som ein av dei heilt store i norsk samtidslitteratur har eg lenge vore klar over, men forfattarskapet er eg lite kjent med frå før. No som han er borte fyller hyllestane avisspaltene, og det gjer meg jo sjølvsagt nysgjerrig på kva det eigentleg er eg har gått glipp av her. I dag måtte eg vera heime med sjukt barn, og då eg såg denne nette boka (som Marie hadde lånt) ligga på kjøkkenbenken, skjønte eg at eg måtte gripa høvet.

Eg ser at husbonden har vore på ferde og blogga på vegner av oss utan at eg har fått det med meg, så her kjem mitt bidrag til denne oppattlivinga.

OPPDATERING: Hei, bokblogg! Det er lenge sidan sist. Tanken med denne bloggen var at han skulle vera ein komplett logg over lesinga vår, og at kvar bok me las skulle følgast opp med ei kortfatta bokmelding. Dette skulle vera til nytte for oss sjølv og til glede for lesarane. Vel, som de ser, har ikkje lesarane hatt mykje å gleda seg over sidan august 2022.

Men bloggen er ikkje forlatt! Sjølv om eg ikkje har skrive mykje her, betyr ikkje det at eg har slutta å lesa. Det har blitt ein del bøker sidan førre innlegg. Det ville vera overambisiøst å prøva å skriva inngåande om kvar av dei. Men som ei øving vil eg gi ei lita mikro-bokmelding for kvar av dei, maks tre setningar for kvar bok. Så får me sjå kva eg hugsar.

BOKSERIE: Eg er no gjennom to tredjedelar av fantasy-serien The Kingkiller Chronicle, og har smått begynt å bekymra meg for korleis det skal enda. Det er eigentleg ikkje eit dårleg teikn når ein les ei bok.

ROMAN: Det er sjeldan eg har blitt så oppslukt av ein roman som eg blei av Egypteren Sinuhe. Eg har personleg aldri klart å finna eit betre kriterium for kva eg synest er god litteratur enn at det er litteratur som fenger meg medan eg les, og som blir lenge i tankane mine etterpå. Så sjølv om eg har nok å innvenda mot denne boka, går ho likevel rett opp på favorittlista mi.

SAKPROSA: Medieval Europe er ei solid og overbevisande framstilling av europeisk historie frå omlag år 500 til år 1500. Vekta i denne boka er på dei store linjene og politisk organisering.

SAKPROSA: 1117 B.C.: The Year Civilization Collapsed er ei innføring for eit allment publikum til samanbrotet i bronsealderen. I det 12. århundret før vår tidsrekning braut ei rekke sivilisasjonar rundt Middelhavet saman, og forklaringane på kvifor dette skjedde har vore mange.